بررسی اثر دکسترومتورفان بر انتقال عصبی-عضلانی پره پاراسیون عضله دوبطنی گردنی جوجه

سابقه و هدف: دکسترومتورفان یک داروی ضد سرفه (otc) با سابقه بیش از 45 سال مصرف می باشد. عوارض جانبی آن کم، ولی در دوزهای بالا ایجاد ضعف عضلانی، تضعیف cns، خواب آلودگی و اختلالات دستگاه گوارش می نماید. در این مطالعه، اثر دکسترومتورفان بر انتقال عصبی-عضلانی، عضله دو بطنی گردنی جوجه بررسی گردید. مواد و روش ها: عضله دو بطنی گردنی پس از جدا سازی از گردن جوجه (با سن سه هفته ای)، در ارگان بس قرار گرفت. جهت حفظ سلامتی عضله و برقراری شرایط فیزیولوژیک، محلول تیرود 37 درجه سانتیگراد به همراه اکسیژن را وارد ظرف یا vessel ارگان بس با حجم 70 میلی متر لیتر نموده و پس از کنترل نهایی با استفاده از دستگاه stimulator، تحریک الکتریکی با فرکانس 0.1 هرتز، ولتاژ 5 الی 10 ولت و مدت زمان تحریک 0.5 میلی ثانیه ایجاد نمودیم. فعالیت انقباضی بصورت توئیچ (twitch) از طریق یک ترانس دیوسر به دستگاه پلی گراف منتقل و ثبت گردید. یافته ها: دکسترومتورفان در غلظت های 2.5 الی 5.4 میکرومولار، اثر مهاری بر پاسخ توئیچ به تحریک الکتریکی غیرمستقیم و contracture استیل کولین اگزوژن داشت. همچنین اثر مهاری دکسترومتورفان توسط فایزوستیگمین و 4-آمینوپیریدین و آنتاگونیزه نشد. افزایش پاسخ توئیچ ناشی از 10 برابر کردن مدت زمان تحریک در حضور دکسترومتورفان تضعیف گردید و تتانوز و تسهیل پس از تتانوز در حضور دکسترومتورفان مهار شد. پاسخ توئیچ به تحریک الکتریکی مستقیم در حضور دکسترومتورفان بطور برجسته مهار شد و مشخص گردید که کافئین توانایی آنتاگونیزه کردن اثر مهاری دکسترومتورفان بر پاسخ توئیچ به تحریک الکتریکی غیرمستقیم را دارد. نمودارهای دوز-رسپانس استیل کولین و کرباکول با کاهش efficacy به سمت راست شیفت پیدا کرد. نتیجه گیری: بنظر می رسد اثر مهاری دکسترومتورفان (5.4 میکرومولار) بر انتقال عصبی-عضلانی، عضله دو بطنی گردنی جوجه، از طریق مهار کانال های کلسیمی مستقر در رتیکولوم سارکوپلاسمیک اعمال شود.